De levensreddende kracht van symboliek

Film

Ik heb de film The Matrix altijd gaaf gevonden. Er zit veel symboliek in. Ik vond het altijd al leuk om er verbanden met maatschappelijke en psychologische thema’s in te ontdekken. Maar ik had niet kunnen vermoeden dat mijn leven een wending zou krijgen waardoor er nu sterke paralellen bestaan tussen de film enerzijds en de onzichtbare tralies waarachter ik belandde anderzijds.

Ik zie ik zie…

Symboliek heeft een functie. Het kan inzicht bieden. In het zicht.

Wat eerder niet in beeld was, zelfs onzichtbaar was, kan met het vervangend beeld (symbool),

in beeld gebracht worden, zichtbaar raken.

Dit komt van pas waar dingen spelen die voor buitenstaanders vrijwel onmogelijk te zien zijn en ook wanneer je zelf iets niet kunt zien doordat je er te diep in zit. Dit gaat beiden op voor de specifieke vorm van geweld achter de voordeur, die ik onderging.

Bij de onzichtbare intieme terreur, het onbegrepen narcistisch misbruik, staat het ‘niet zien’ (door slachtoffer, professionals en omstanders), regelmatig gelijk aan niet overleven. De kracht van symboliek kan dus een groot verschil maken.

Zelf ging ik door het oog van de naald. Ik kon mijzelf loswerken uit iets ondenkbaar vernietigends dankzij zicht op de situatie. Hoe kansrijk ik zal zijn om te helen en om mijn kroost te beschermen, wordt tot mijn spijt grotendeels bepaald door de mate waarin (in-)zicht aanwezig is bij derden.

Massaal onbewust onbekwaam

Het lot van de kinderen die ik kreeg, ligt deels in handen van blinden. Die opereren zonder er erg in te hebben dat zij de tools missen om onderscheid te maken tussen werkelijkheid en schijnwerkelijkheid. En zonder enig besef van de gevaren die dit oplevert.

Nog niet zo lang geleden, was ik zelf net zo onvermogend. Wat je niet kent kun je niet her-kennen. Je ziet het pas als je het weet. Zonder besef van een slaaptoestand, heb je niet de keuze om wakker te worden.

WAAR IK ALS MOEDER VAN WAKKER LIG, IS MIJN ERVARINGSDESKUNDIGE WETENSCHAP DAT JE PAS DOORDRONGEN RAAKT VAN DE RELEVANTIE EN DE NOODZAAK VAN KENNIS OVER INTIEME TERREUR EN NARCISTISCH MISBRUIK, NADAT JE DEZE KENNIS TOT JE HEBT GENOMEN. EN DAT ‘WAT NIET WEET, WAT NIET DEERT’ ABSOLUUT NIET OPGAAT.

Brand, word wakker!

Kom je niet snel weg uit de greep van het toxische, dan raken je kinderen en jijzelf schrikbarend beschadigd.

Het heeft voor mij dan ook grote waarde om, wanneer ik op symboliek stuit voor elementen van deze destructieve relaties of de destructieve stoornissen die ermee samengaan, deze te delen. Al helpt het maar 1 persoon om zichzelf eruit te bevrijden voordat onschuldige kinderen uit misbruik worden geboren. Of helpt het 1 professional uit de jeugd-beschermende keten om in te zien dat je niet moet willen instappen bij een casus waar dit speelt als je de expertise hiervoor niet in huis hebt.

Scene uit The Matrix; Meeting Morpheus, Wakker worden. Blauwe pil of Rode pil.

https://www.youtube.com/watch?v=NjQf_5GO_Tk

Het wakker worden is een bewustwordingsproces. Hoofdpersoon Neo heeft de keuze. Hij voelt altijd al dat er iets niet klopt. En dat het onveilig is om dit openlijk te benoemen.
Blauwe pil is in de schijnwerkelijkheid blijven, onbewust en in slaap. De geest gevangen door illusies die de onderdrukker oplegt. Je leven niet van jou.

Rode pil kiezen is ontwaken. Door de illusie heen gaan kijken. Ook als de realiteit eigenlijk te gruwelijk is om onder ogen te komen. Rode pil betekent niet terug kunnen. Het is afscheid nemen van een leven wat je dacht te hebben. Het is kiezen voor een poging om vrijheid te bereiken vanuit besef dat je een doelwit zult worden zodra wordt opgemerkt dat je bent ontwaakt.

Geëvacueerd door ontwaakten

Ik nam dus de rode pil, waarover straks meer.

Deze reddingsboei werd mij aangereikt door moedige mensen die hun licht op een onwenselijke waarheid schijnen. Opdat de mensen die in zo’n web belanden en zonder dit licht van kennis kansloos in het duister tasten, hun kans kunnen grijpen om de overtocht te maken naar een leven in vrijheid en veiligheid.

Deze helden van Stichting Het Verdwenen Zelf, voeren een missie uit die complex is en niet zonder risico’s. De expertise die zij delen met slachtoffers en met therapeutische- juridische- en jeugd-hulpverleners, heeft vele levens gered, waaronder het mijne.

Zet eerst je eigen zuurstofmasker op…

De overtocht naar een gezond en gelukkig bestaan voor mijn vier kinderen en mijzelf, in vrijheid en veiligheid, is nog gaande. Er zijn vele belemmeringen die overwonnen moeten worden en moed houden en kracht vinden vraagt het uiterste.

De twee oudste kanjers weten waar we vandaan komen en waar we ons naartoe ploeteren. Op momenten voelden wij ons net een vluchtelingengezin. Moe en bezorgd, verlangend naar leven in plaats van overleven. Doordrongen van de noodzaak om te blijven lopen. Sjouwend met een baby en een dreumes, wiens voorland hoe dan ook moet worden afgewend.

Maar in ons geval werd de oorlog waarvoor wij op de vlucht zijn niet herkend. Dwongen jeugd-ONTschermers ons permanent in de overleefstand met hun hulp aan de pleger en werd er vervolgens geoordeeld over de leefsituatie van kinderen ‘die wel kind moeten kunnen zijn’.

In Ter Apel krijgen de ouders die buiten moeten slapen hopelijk niet te horen hoe nodig het is dat zij hun baby en peuter terug de terreur in sturen. En zal het ouders als het goed is niet aangerekend worden dat zij traumaklachten ervaren door de PTSS die zij opliepen, daar waar zij vandaan komen.  

In de crisissituatie waar de kinderen en ik in zijn beland, kwamen voor mijn gezin zuurstofmaskers uit het plafond die grotendeels onbruikbaar waren en in de weg hingen. Ik wist wat ik deed en waarvoor ik het deed. Ons tekort aan zuurstof spreidde ik zo dat geen van ons zou uitvallen. De tekorten liet ik zoveel mogelijk aanvullen door helpende ondersteuning vanuit ons eigen netwerk te intensiveren en uit te breiden. Ik sprak mijn kinderen moed in om vol te houden en bekrachtigde dat wij geen slachtoffers zullen zijn maar overlevenden.

Toen ik (tijdens een raadsonderzoek) een noodkreet deed, de onhoudbaarheid van de situatie benadrukte bij de ‘systeem-beheerders’ en opkwam voor al het helpende en belemmerende bij het oplossen van de werkelijke bedreiging voor het veilig opgroeien van kinderen, werden in reactie, op een haar na, mijn kinderen bij hun enige gezonde veilige ouder weggehaald.

Vanaf daar richtte ik mij als moeder op het dichten van de energielekken en maximaal investeren in herstellen van mijn kracht en balans.

Alle doof-blinden in ons leven werden tot nader order geparkeerd en ik liet mij in alle communicatie vertegenwoordigen door mijn advocaat.

Informeren, Inspireren en je krachtbron activeren

Over de rode pil en het opheffen van de macht van de illusie, ga ik een strijdtekst met je delen want…

Kennis is macht en kennis delen is kracht.

Bij het delen van het goede, zal het zich vermenigvuldigen.

Uit de kast komen als slachtoffer, helpt je voorbij je schaamte te groeien.

Publiekelijk uiting geven aan de waarheid waar je je niet voor zult excuseren, is een goed medicijn tegen de hersenspoeling die op je is toegepast.

Schuldgevoel omzetten in verantwoordelijkheid nemen, voorkomt onnodig extra leed en schade.

Betekenis geven aan traumatische ervaringen werkt helend.

Genoeg reden dus.

Het gaat niet om hem

Maar voordat ik los brand, eerst nog dit:

Ik volg gedisciplineerd de adviezen t.b.v. loskomen en genezen. 

Ik stel me niet bloot aan uitingen van de pleger van het geweld en uiteraard ga ik er geen enkele interactie mee aan. Ik stuur mails ongelezen door naar mijn advocaat. Die de inhoud van de mails voornamelijk beoordeelt op bruikbaarheid ter illustratie van het beeld wat wij naar voren zullen brengen. De zogenaamde ‘terug in de regiestoel-aanpak’.

Maar soms valt je oog onbedoeld op een eerste zin of titel van een mail. Eerder in mijn proces, kon dit veel oproepen en moest ik dan hard werken om mijn innerlijke rust terug te pakken. Ik voelde de behoefte om te reageren. Urenlang spookten allerlei reacties door mijn hoofd. Consequent niet-reageren voelde heel onwennig. Ik moest dit toch tegenspreken? Ik moest toch anticiperen op deze aankondiging? Ik kon de genoemde reactietermijn toch niet laten passeren? Teruggaand naar dat gevoel, zou ik het als volgt omschrijven;

Een stukje opzijgeschoven worden met 1 bil naast je stoel, wat je normaliter automatisch met een tegenbeweging zou corrigeren zodat je weer goed zit. Want je blijft toch niet zo scheef zitten? Maar nu dus bewust wel.

Niet reageren draait er vooral om, de pleger van geen enkele voeding voor zijn stoornis te voorzien.

Het fascinerende is, dat het net als andere conditioneringen, een kwestie van oefening blijkt. Naarmate de tijd verstreek, werd het niet alleen makkelijker om het ‘terugschuiven’ achterwege te laten, ik ontdekte ook dat er onder invloed van flarden mail die voorbijkwamen, eigenlijk steeds minder verschoof in mijn eigen realiteit. Beide billen gewoon nog binnenboord, hoera!

Het is ook voorgekomen dat een regeltje pleger-tekst waar mijn oog op viel, mij dichter bij mijn eigen helderheid en kracht bracht. Mijn ‘weten’ dreef vanzelf naar de oppervlakte zodra ik een flard van zijn bullshit las en een link legde met, jawel, de Matrix.

Ik richt mij soms in het schrijven van een creatieve strijdtekst tot de pleger, om wat dit vanbinnen voor mij kan doen. Eerder zag ik vooral de specifieke pleger uit mijn recent verleden voor mij, waartegen mijn helderheid en kracht het opnamen. Dat is gaan verschuiven. De energie van de opstand in mij, richt zich tegen het onrecht van ongezien leed en genadeloze vernietiging. Tegen een taboe wat slachtoffers geen recht doet en een kwaadaardige stoornis vrij spel biedt.

Teksten die zich richten op de pleger, zijn niet voor hem maar voor iedereen die worstelt om voorbij twijfel te komen. Iedereen die is gaan geloven zelf gestoord te zijn. Voor iedereen die zich niet kan voorstellen dat het leven ooit nog licht kan worden. Iedereen die alle kracht kan gebruiken om afhankelijkheid van iets levensbedreigends, te overwinnen.

(Flarden bullshit die de strijdtekst inspireren: Pleger die hooghartig schrijft dat hij zich afvraagt ‘Hoe het in mijn belang is om op …. wijze naar hem te kijken’ en die met meelezen van de instanties stelt ‘dat het toch mijn verantwoordelijkheid is als ouder om te werken aan een positieve ouderrelatie’)

Bij deze; Strijd!

Ik zal altijd voor de rode pil kiezen in het leven. Hoe gruwelijk de realiteit ook blijkt. Het is de enige weg naar vrijheid. En alleen in vrijheid kan er hersteld worden. Van het misbruik wat kinderen en ik ondergingen.

Ik liet de schijnrealiteit los. Geen dag ben ik ooit door jou geliefd geweest. Ik kwam onder ogen waarvoor de kinderen en ik jou vanaf het begin hebben gediend. Er is geen twijfel meer. Niet over wat het nooit is geweest en niet over wat het nooit kon gaan zijn. Geen seconde zullen wij nog teruggaan achter de tralies van de opgelegde ontkenning van jouw wreedheid en onveiligheid.

Je had controle over ons. Je manipuleerde ons naar de overtuiging dat wij de mishandelingen konden stoppen door blind op jouw intenties te vertrouwen. Je dwong ons te geloven dat het je overkwam, dat wij het jou onmogelijk maakten om ‘goed’ te blijven. Wij gaven ons vertrouwen in ons innerlijk kompas op en leverden ons recht op zelfbescherming in. Allemaal om jouw geweld te voorkomen, om broertjes en zusjes niet van elkaar te scheiden en om heel af en toe kort door jou benaderd te worden als waardevol. Even het gevoel te hebben dat je blij werd van wie wij zijn. Wij deden daar alles voor.

Het moest waar zijn dat jij van ons hield, we hadden er belang bij dit te geloven. Het was te pijnlijk anders. We hadden er ook al te veel voor ondergaan om het ‘happily ever after’ niet te bereiken. Zouden ons te dom voelen als we ons zo hadden vergist. Bij de gedachte jou geen kansen meer te geven, voelden we ons direct schuldig. Naar jou en iedereen van ons gezin die zich vastklampte aan de droom van een verbonden, liefdevol samengesteld gezin zonder onrust en onzekerheid. We konden ons sowieso onmogelijk voorstellen dat een mens zo gewetenloos, doelbewust pijn zou toedienen aan anderen, zou liegen en manipuleren zonder schaamte of schuldgevoel. We moesten wel geloven dat jouw tranen en gespeelde wanhoop echt waren.

Ik was er onbewust van doordrongen dat niemand om ons heen iets anders zou geloven. Jij conditioneerde ons om aan te nemen dat wij het verkeerd zagen. Dat ons gevoel niet klopte. Dat wij beter moesten worden in onszelf tegenspreken. Ik had niet door hoe afhankelijk ik werkelijk was. Hoe ver verwijderd van een vrije geest. Het klonk zo aannemelijk dat ik uit de situatie kon stappen, een vrije keuze had om te blijven. Verantwoordelijk was voor ‘mijn eigen aandeel’. Ook al was dat altijd weer iets anders volgens jou. Ik gaf tegengas. Ik kwam voor dingen op. Ik begrensde. Het had er (ook voor mij) alle schijn van dat de machtsverhoudingen gelijkwaardig waren. Dat waren ze niet.

De literatuur zegt; je ziet het pas als je het weet. Het is te ondenkbaar, waardoor het recht onder je neus kan bestaan zonder dat je het ziet. Verpakt in een jasje van normaliteit. Net als de Matrix. Ik bevestig dat als ervaringsdeskundige. Je dient als voeding voor een onzichtbare onderdrukker, gaat volledig stuk. Er klopt iets niet maar je kunt er de vinger niet op leggen. Zolang niemand je die rode pil aanreikt, ben je gedoemd te blijven puzzelen op een verklaring. Op een bepaald bewustzijnsniveau, weet je dat je anderen niet kunt betrekken bij de puzzel, dat je moet verhullen dat er iets niet klopt zolang je niet weet vast te stellen wat er niet klopt.

Ik bezat niet de kennis over de pathologie van jouw narcistische persoonlijkheidsstoornis, ondanks dat ik erbij aanwezig was toen GGZ Centraal hun uitkomsten van jouw diagnostiektraject deelden. Ik wist niet van het bestaan van het fenomeen narcistisch misbruik, ondanks dat ik meermaals hulp zocht bij Veilig Thuis. De zogenaamde experts bij huiselijk geweld in al z’n vormen, die ook nog eens op de hoogte waren van jouw diagnose.

Het moet een waar paradijs zijn voor verborgen narcisten zoals jij. Psychiaters die de echtgenote van een klinisch gediagnosticeerde pathologische narcist, afraden om op internet ‘narcisme’ op te zoeken en die deze stoornis in het spectrum van de psychopathie, afdoen als slechts een ‘label’. Medewerkers van Veilig Thuis die meegaan in de favoriete bewering van plegers van psychische- en emotionele mishandeling; ‘het zit in de dynamiek van de relatie’. Agenten die, nadat jij de afgesloten woning binnen brak, tegen je hoogzwangere, bont en blauwe echtgenote zeggen dat zij het ook niet zouden waarderen als hun vrouw hun buitensloot. De instanties die tegen onveiligheid moeten optreden, die een gezond bestaan in vrijheid moeten beschermen, boden niet die rode pil.

Had ik informatie gehad over de traumaband die plegers als jij creëren bij hun slachtoffer, dan had ik de high die ik voelde wanneer jij mij even terugbracht in de illusie van diepe verbinding, niet beschouwd als aanwijzing dat wij tweelingzielen zouden zijn. Voorbestemd om te groeien in de liefde, wat nou eenmaal gepaard gaat met veel pijn.

Had ik geweten dat empathie wordt nagebootst waar psychopathie speelt en dat zulke personen snappen hoe menselijkheid werkt zonder dat hiervan bij henzelf sprake is, dan had ik mezelf niet voorgehouden dat iemand die zo’n groot inzicht in mijn waarden, doelen en angsten toont, dus ook het beste met mij voor moet hebben.

Had ik kennis gehad over de afwezigheid van een gezond ontwikkeld geweten bij destructieve personen zoals jij, dan had ik misschien kans gemaakt. Dan had ik geweten dat jij ondenkbaar moeiteloos woorden gebruikt om de betekenis die ze voor anderen hebben, zonder dat ze voor jou betekenis hebben. En dan had ik geweten dat de afwezigheid van tekenen dat je liegt, niet komt doordat je de waarheid spreekt maar doordat jij geen ongemak ervaart bij liegen.

Had ik eerder geweten dat plegers als jij helemaal geen last hebben van de persoonlijke eigenaardigheden van een partner, maar deze juist dankbaar gebruiken om hun mishandeling aan op te hangen en trucen te verhullen, dan had ik mijzelf misschien beter kunnen beschermen tegen jouw vernederingen, intimidaties, beschuldigingen en walging.  

Had ik geweten dat verborgen narcisten zich in iedere relatie heel anders kunnen gedragen en hun slachtoffer vaak kapot is gemaakt zonder dat zij beseft waarvan zij slachtoffer is geworden, dan was ik misschien niet in de leugen getrapt dat jouw problematiek pas ontstond toen je met mij ging leven. Dat de onrust en het grensoverschrijdende gedrag door mij werd opgewekt.

Het was ook zo onlogisch;

Hoe kon ik, terwijl ik meer liefde voelde voor die man dan ik ooit voor mogelijk had gehouden, ik werkelijk leefde om hem te zien stralen en daarvoor in alle richtingen bewoog die hij aanwees, de oorzaak zijn van zijn ontsporingen?

Hoe kon het dat ik eerst ‘alles was wat hij zich ooit had durven wensen’ en na korte tijd eigenlijk altijd het blok aan zijn been of de splinter in zijn voet? Terwijl ik zeker wist dat ik mijzelf nooit anders had voorgedaan en niet plotseling veranderd was?

Hoe kon hij dreigen dat ik ‘op rode knoppen drukte’ en ik blij moest zijn dat hij ‘het monster in hem alsnog zo onder controle hield, wat hij eerder in zijn leven niet opbracht voor de partner’, terwijl hij ook beweerde dat er nooit een monster actief was voordat ik in zijn leven kwam?

Hoe kon hij zich beklagen dat ik hem maar niet verstond in wat hij nodig had, terwijl hij kwaad werd als ik doorvroeg hoe ik zijn kreten van ‘meer dit en dat’ of ‘minder zus en zo’, in de praktijk kon brengen?

Hoe kon het dat hij mij smeekte om voor ons beiden te blijven uitzoomen in moeilijke tijden, om hem te helpen ‘te blijven zien waarvoor we het doen’ en hij mij de volgende dag voor het oog van de kinderen met de dood bedreigde en jankend, tierend, met deuren smijtend uiteenzette hoe ik hem stuk maakte?

Hoe kon het dat hij opeens vol bewondering en tederheid en passie met me zoende, me zei dat het hem speet dat hij zolang niet in staat was geweest om te zien hoe mooi en bijzonder ik ben, hij met me sliep, ik zijn specifieke seksuele behoeften bevredigde en hij mij vlak daarna beschuldigde van niet te volgen dingen en mistroostig stelde dat hij zichzelf dit niet langer aan kon doen?

Hoe kon hij mij bedanken voor mijn bericht wat hem bevestigde dat ik wel heel veel van hem moest houden, om zonder aanwijsbare reden even later te beweren dat ik te onmogelijk ben om mee te leven, nodig in therapie moet, mijn kansen om aan mijzelf te werken niet had gepakt?

Waarom kreeg ik een bericht dat ‘zijn gedrag mij en de kinderen geen recht deed’ of kwam hij snikkend naar huis om zich aan mijn benen vast te klampen met openbaringen dat hij inzag dat zijn stoornis enkel tot verderf kon leiden, kinderen niet veilig bij hem waren, hij mijn positie als stiefmoeder niet meer zou ondermijnen vanuit zijn gekwetstheid, hij ons zoontje niet zijn gezin en ouderpaar zou afnemen, terwijl hij kort daarna op vlakke toon in een telefoongesprek stelde dat hij ‘met zijn andere ex’ tenminste makkelijk tot afspraken kon komen om zijn kinderen te zien?

Waarom deelde hij ‘dat het maar goed was dat hij niet thuis sliep omdat hij die nacht uit het niets was wakker geworden met extreme haat en agressiegevoelens richting mij en hij niet wist wat hij gedaan zou hebben als hij onder hetzelfde dak was geweest’ maar stuurde hij ook de politie naar mijn huis om zogenaamde ‘zorgen om de staat waarin ik verkeerde terwijl ik voor kinderen zorgde’?

OMDAT NIETS VAN WAT JIJ DOET OF ZEGT OF BENT, ECHT IS, BETEKENIS HEEFT, IETS TE MAKEN HEEFT MET MIJ OF TE BEINVLOEDEN IS DOOR MIJ!

Had ik geweten dat de mentale constructie, het onrealistisch opgeblazen zelfbeeld wat narcisten tegen elke prijs beschermen en per se gevalideerd willen hebben, in sommige gevallen een overtuiging is ‘het beste te zijn in kennen en vervullen van de (hulp-)behoeften van anderen’, dan had ik misschien eerder doorzien dat jouw zogenaamde opoffering niets met de behoeften van anderen en alles met jouw noden te maken heeft.

Misschien had ik mijn indruk dat jij in jouw ‘geven’, niet bezig was met de ontvanger, dan niet genegeerd. Had ik de dwingende claim om blij te worden van dingen waar jij mee kwam, misschien kunnen duiden. Had ik misschien eerder beseft waarom ik het moest ontgelden wanneer ik liet merken dat jij onprettig voor mij was. Misschien had ik dan meer durven leunen op mijn ‘weten’ dat er iets niet klopt als je je waardeloos voelt door het ‘geven’ van de ander, maar dit moet verbergen omdat hij het recht heeft zich via jou goed te voelen over zichzelf.

De kenmerken van de ideale prooi voor een pleger van narcistisch misbruik had ik ook eerder willen tegenkomen! Het was verbluffend herkenbaar, de omschrijving kon niet treffender overeenkomen met wie ik ben. Iedereen die mij echt kent kan dit bevestigen.

Het is tragisch dat ik niet eerder bekend was met de trucen die plegers zoals jij toepassen en de wijzen waarop jullie te ontmaskeren zijn. Zodra ik op het spoor kwam van dingen die niet klopten, zorgde jij er meesterlijk onnavolgbaar voor dat ik steeds meer overtuigd raakte dat er aan mij iets niet klopte. Ik zag niet hoe jij mij manipuleerde

Had ik geweten dat plegers zoals jij hun slachtoffer kwellen door dat wat hun het liefste is, te vernietigen, dan had ik met jou geen kinderen gekregen.

Had ik geweten dat het misbruik wat jouw soort pleegt, zich niet oplost met relatieadviezen of communicatieadviezen, dat dingen delen met jou vanuit ‘openheid’ en ‘kwetsbaarheid’ nooit verbinding kon brengen en jou enkel assisteerde in je destructie van mij, dan had ik het jou nooit zo makkelijk gemaakt.

Ik ben intussen bijgeschoold. Ik weet nu dus ik zie het nu. Ik zie het met terugwerkende kracht en ik kan de streken zien aankomen. Ook kan ik anderen helpen om het te zien.

Zoals het voorspelbare ‘ter verantwoording roepen’ van het slachtoffer door jou, pleger. Jouw verhulde voortzetting van je manipulaties. Jouw nood om grip te houden, toegang te houden. Jouw omdraaien van de slachtofferrol en het daderschap.

Waar ik als moeder werkelijk verantwoordelijk voor ben

Is voor het terugleggen van de verantwoordelijkheid voor het eenzijdig misbruik waar het hoort; bij de pleger.

Voor het ont-schuldigen van kinderen.

Voor het opvangen van kinderen die worstelen met verwarring en schaamte omdat ze verstandelijk weten dat jouw gedrag geen liefde kon zijn. Niet snappen dat zij deze conclusie niet eerder trokken.

Deze KOPP-kinderen hebben recht op

Psycho-educatie. Hun herstel begint bij kennis die helpt om te duiden wat zij hebben meegemaakt. Informatie die ze helpt begrijpen dat het niet aan hun ligt dat zij twee realiteiten leefden die onmogelijk beiden waar konden zijn. Ik ben er voor de kinderen die zich gek voelen dat ze bleven verlangen naar de aandacht van iemand die zo over hun grenzen bleef gaan. Kinderen die hun grenzen en hun beleving opnieuw moeten leren vertrouwen doordat jij deze structureel ontkende.

Ik doe recht aan mijn kinderen

Door ze te helpen om het gevoel van falen te overwinnen.

Ze te helpen om na het misbruik weer te gaan geloven dat zij zijn om van te houden en van te genieten.

Deze kinderen verdienen een ouder

Die hun pijn niet ontkent

Die begrip toont voor hun uitdaging om zich los te maken van het verlangen naar validatie van iemand die niet kan liefhebben.

Die hun steunt in het proces van de loyaliteit bij zichzelf terugleggen in plaats van bij iemand die zij niet moeten willen redden. Of sparen. Zij verdienen de informatie die duidelijk maakt dat dit buiten hun macht ligt en in geval van jouw pathologie voor ieder die dit poogt, kansloos en gevaarlijk is.

Ik ben een goede ouder

Door uit te leggen dat het jouw onvermogen is, het jouw gemis is dat jij niet werkelijk kan verbinden.

Deze kinderen komen verder dankzij een ouder

Die toegeeft dat zij het verkeerde heeft voorgeleefd door zich grenzeloos te verplaatsen in de ander om wegen te vinden om hem te helpen, in plaats van dat zij het simpel hield en zich enkel afvroeg: ‘is dit goed voor mij en kinderen?’, wat iedereen een hoop leed had kunnen besparen. Mijn kinderen mogen leren van de fouten van hun moeder in plaats van deze later te herhalen in hun eigen liefdesleven.

De relatie die ik te herstellen heb, is niet de ouderrelatie met jou, pleger van het misbruik waardoor ik complexe PTSS opliep. Maar die met mijn eigen innerlijk kompas. En met de kinderen die hun jeugd verloren doordat ik de verkeerde in ons leven liet.

Waar ik als moeder ‘voorbij dien te stappen’, is niet mijn zogenaamde gekwetstheid of angst, maar de levensgevaarlijke illusie van diepe verbinding met een persoon die ik aanzag voor mijn grote liefde.

En dat heb ik gedaan. Ik nam de rode pil. Het was onze enige overlevingskans. De voorgehouden veilige gezinssituatie die ons ten deel zou vallen na de komst van wat twee liefdesbaby’s moesten zijn, kwam niet. Achter de voordeur had ik niet langer twee echtgenoten die elkaar afwisselden, maar enkel nog de kwaadaardige. Die genoot van al mijn wanhoopspogingen om dit noodlot af te wenden. Genoot van de macht van het verwerpen van zijn opgebruikte prooi, dit onderwijl naar de buitenwereld verkopend als iets wat helaas niet mocht zijn omdat ‘zij maar niet naar haar eigen stuk kon kijken’. Jij zoog het leed op. Mijn doodsangst om de veiligheid van onschuldige kleintjes. Mijn paniek omdat ik je eindeloos had verdedigd en niemand mijn grote bezorgdheid ten aanzien van onbegeleide omgang serieus nam. Het was je perfecte slotstuk.

Wij hebben verlies geleden en een heel complex rouwproces doorlopen. We misten iemand die ons grote hoogten had laten ervaren. We wisten inmiddels dat het niet echt was geweest, allemaal een illusie. Maar we hadden toch vele warme herinneringen aan de persoon die nooit heeft geleefd. Hij was niet dood maar kwam toch nooit meer terug. Omdat wij ontwaakt waren uit de schijnwerkelijkheid. Hij heeft nooit bestaan maar bestaat toch in een deel van onze herinneringen.

Wij hebben bewust afscheid genomen. Die illusie aan wie wij met warmte terugdenken heeft een eigen naam en plek waar wij hem loslieten en achterlieten op een bodem.

Dit is de gezonde manier om enerzijds bevrijd te raken uit cognitieve dissonantie en de dwingende controle die hierdoor grip op ons had gehad, maar toch ook ruimte te bieden aan rouwverwerking.

Gedwongen twee realiteiten aanhouden die elkaar uitsluiten, verlamt en maakt zelfbescherming en eigen regie onmogelijk. De lang gekoesterde schijnrealiteit moet worden losgelaten om je te kunnen beschermen tegen de bedreiging die de realiteit vormt. Net Als in de Matrix. De gevoelens van warmte voor- en missen van een persoon die leeft in bepaalde herinneringen waar hij beleefd werd als veilig en goed, hoeven niet veroordeeld of verdrongen te worden in onszelf. Het mag er zijn. Zolang het toelaten van de pijn en het gemis ons er maar niet toe aanzet om de illusie aan te nemen als realiteit. De ‘steak’ in de Matrix smaakt goed, het verlangen ernaar verdwijnt niet bij de wetenschap dat het een gecreëerde illusie is die jou beschikbaar moet houden om door iets onmenselijks leeggeroofd te worden. Toch accepteer je maar beter dat er geen steak meer zal zijn in je leven.

Die andere man die wij al lang kenden, die wij altijd vreesden (wat wij dienden te ontkennen), bleek gevaarlijker dan wij konden vermoeden. Door deze realiteit te erkennen, ontstond het eerste kleine beetje ruimte voor traumaverwerking. De herinneringen aan de verschrikkingen die wij altijd hadden weggestopt, kwamen boven. Nare flashbacks, realisaties en nachtmerries.

Ik sta nu twee jaar in mijn eentje dag en nacht voor mijn vier kinderen klaar.

Voor het troosten na een nachtmerrie. Waarin mijn dochter droomt dat jij ons hebt gevonden. Jij haar met grof geweld doodtrapt.

Voor het omgaan met lege kinderkamers van de andere drie kinderen die de schijnrealiteit hun hele jeugd zullen nodig hebben voor hun overleving en nooit vrij zullen zijn van afhankelijkheid van jouw validatie. Voor altijd dienend ter bevrediging van jouw zieke noden.

Voor de twee kleintjes die inmiddels godzijdank vrij zijn van leed. Die voorbij het missen zijn. Geen herinneringen meer hebben aan jou. Die zonder gespletenheid en leegte kunnen opgroeien. Die nu in een gelukkige en gezonde leefsituatie opgroeien waar zij niets tekortkomen, niets missen en beschermd zijn tegen levenslange schade die onlosmakelijk verbonden zou zijn met blootstelling aan jou. De kleintjes die onafhankelijk zijn van jouw validatie en dat moeten blijven. Die recht hebben op een bestaan zonder een continu aangewakkerd maar nooit vervuld verlangen naar alles wat ze in een vader zullen zoeken en bij jou nooit kunnen treffen.

Ik ben er voor hun zussen die geen lucht krijgen bij de gedachte dat hun kleine broertje en zusje, aan jou zouden moeten worden overgedragen. Hun kleine broertje en zusje die ontsnapt zijn aan een leven waarin ze altijd afwisselend 1 van de ouders hadden moeten missen. Die ontsnapt zijn aan de kindermishandeling die gegarandeerd is bij een ouder met NPS die zich hieraan al schuldig heeft gemaakt bij de oudere kinderen en die de baby’s vanaf de conceptie heeft gebruikt in zijn machtsspelletjes om hun moeder te vernielen. Waarbij hij hun in gevaar bracht en beschadigde.

Waar mijn kinderen recht op hebben, is een moeder die zo snel en zo goed mogelijk herstelt van het misbruik wat ik jarenlang onderging. Opdat hun veilige en gezonde ouder er zo maximaal mogelijk voor hen kan zijn. Het is mijn plicht als moeder om niet te verdrinken in mijn schuldgevoel naar mijn kinderen om alles wat ik te laat zag en alles wat ik niet wist te voorkomen.

HET IS MIJN PLICHT ALS MOEDER

OM TE HANDELEN NAAR WAT IK NU ALLEMAAL WEL WEET.

JE KUNT HET VERDRAAIEN EN ONTKENNEN.

JE KUNT ME ZWARTMAKEN EN MIJ VERHULD BEDREIGEN

JE KUNT JE OMRINGEN MET VERLENGSTUKKEN EN HET SLACHTFFER SPELEN

IK GA DOOR TOT IK VOOR IEDEREEN IN HET ZICHT HEB GEBRACHT

DAT DIT IS WAT JE DOET

Scene uit The Matrix; He’s the One

https://www.youtube.com/watch?v=Vy7RaQUmOzE

Neo heeft kennisgenomen van de werkelijkheid. Maar blijft in het begin nog reageren op de illusie die hem wordt voorgehouden. Hij vecht er tegen binnen de overtuigingen die hij als waarheid kende toen hij leefde in een realiteit waarvan hij inmiddels weet dat deze niet bestaat.

Hierdoor is hij nog steeds niet vrij. En is hij kwetsbaar. Bijna sterft hij.

Pas als hij echt durft te leunen op het besef dat het allemaal een illusie is, verliest deze zijn macht over hem. Hij doorziet het nu volledig en ziet elke beweging aankomen. Hij heeft voor het eerst de regie. En heft de schijnwerkelijkheid op.

@ de pleger(s) van intieme terreur/ narcistisch misbruik: Een illusie kan alleen bestaan als er door iemand in wordt geloofd. Anders is het einde oefening. Op zichzelf is de illusie niet levensvatbaar.
Ik weet dat jij jouw mentale constructie, jouw onrealistische, opgeblazen zelfbeeld, nodig hebt als reddingsvlot voor overleving. En dat jij niets schuwt om dit te beschermen. Om met jezelf te kunnen leven moet jouw onwerkelijke zelf gevalideerd worden en hiervoor doe je de meest kwaadaardige dingen. Ik weet dat er voor jou geen grens zit aan wat dit anderen mag kosten. Ik was daarbij.

IK GA LEVEN!

Bevrijd van de illusie en terug in de regie. In openheid en zonder twijfel over het misbruik dat plaatsvond.

In de wereld waar de mensen om mij heen, ikzelf en de kinderen die ik kreeg, nu leven, is jouw illusie, jouw onwerkelijke zelf niet levensvatbaar. Er is hier geen validatie, geen voeding beschikbaar. Wij zien niet het beeld wat je poogt voor te houden. Wij zien een scherm vol cijfertjes. Wij zien een code voorbijkomen. De taal van de pathologie. Meer niet.

Wil je overleven, hou je dan goed vast aan je reddingsvlot en blijf weg. Want hier drijft het niet.

© C.K.'82